ചുവന്ന മാര്‍ക്ക് ചെയ്ത മുറി

ആശുപത്രി വരാന്തയിലേ ചാരുബെഞ്ചില്‍ കിടന്ന് ‘ആന്‍ഫ്രാങ്കിന്‍റെ ഡയറി‘ എന്ന പുസ്തകത്തിലെ താളുകളിലേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു. എന്ത് സുന്ദരമാണ് ഈ
വരികള്‍ക്ക്. ജീവിതത്തിന്‍റെ ഉള്‍തുടിപ്പുകള്‍ എഴുതി ചേര്‍ക്കാന്‍ കഴിയുക വലിയ കാര്യം തന്നേ.
കിടന്നുള്ള വായനയാണ് ഇഷ്‌ടം . ഇടക്കിടക്ക് ആശുപത്രി വരാന്തയിലൂടെ പോകുന്നവര്‍ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ട്. അമ്മ എപ്പോഴും പറയും നീയൊരു പുസ്തക പ്പുഴുവാണെന്ന്. സ്കൂളില്‍ എന്നെ പഠിപ്പിച്ച നരേന്ദ്രന്‍ മാഷിനും അത് പറയാനേ നേരം ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.

നേരത്തെ വീല്‍ ചെയറില്‍ തള്ളികൊണ്ട് പോയ ആളാണ് ഇപ്പോള്‍ മുന്നിലൂടെ നടന്ന് വരുന്നത്. അല്‍പ്പം മുമ്പ് എന്തായിരുന്നു അയാള്‍ക്ക്‌ സംഭവിച്ചത്.!
വായിച്ച് കഴിഞ്ഞിടത്ത് അടയാളം വെച്ച് പുസ്തകം മടക്കി.
അയാള്‍ ഇങ്ങോട്ടാണ്‌ വരുന്നത്.
അപരിചിതനാണെങ്കിലും ആ മുഖത്ത് നിറഞ്ഞ പുഞ്ചിരിയുണ്ട്. നടന്ന് വന്ന് അടുത്തെത്തിയപ്പോള്‍ അയാളുടെ ചോദ്യം.
"വായന ഇഷ്‌ടമാണല്ലേ..”
“അതെ”
“വായിച്ചോളൂ.... വായന തടസ്സമാവുമ്പോള്‍ മനസ്സ് നമ്മിലേക്ക്‌ തിരിച്ചെടുക്കാന്‍ കഴിയില്ല. വായന നല്ല ശീലമാണ്. എനിക്കും വായന ഒരുപാട് ഇഷ്ട്ടമാണ്”
അയാളുടെ വാക്കുകള്‍ കേട്ട്‌ അവളുടെ മനസ്സും അയാളിലെ വായനയെ മനസ്സുകൊണ്ട് അഭിനന്ദിച്ചു. ചുളിവ് വീഴാത്ത ഷര്‍ട്ടിന്‍റെ കൈതലപ്പുകള്‍ മടക്കികൊണ്ട്‌ അയാള്‍ മുന്നോട്ടു നടന്നു.

മടക്കിയ പുസ്തകം കയ്യിലെടുത്ത് അവിടുന്ന് എണീറ്റ്‌ മുകളിലേക്ക് നടന്നു. കോണിപ്പടികള്‍ കയറുമ്പോള്‍ അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും തിരക്കിട്ട് പായുന്ന നേഴ്സുമാര്‍. വാതില്‍ പടിയില്‍ നിന്നും ആശുപത്രി വരാന്തയുടെ മറുതലക്കലേക്ക് കണ്ണുകള്‍ ഓടിച്ചപ്പോള്‍ നേരത്തെ കണ്ട നീല ഷര്‍ട്ടിട്ട അയാള്‍..വീണ്ടും.
"അപ്പൊ ഇവിടെയാണോ മുറി...”
അതെയെന്നു തലയാട്ടി. അയാള്‍ വീണ്ടും അടുത്ത് വന്നു.
"എന്റെ മുറി ഇവിടെതന്നെയാ. ദാ.. ആ വലത്ത് വശത്തെ ചുവന്ന മാര്‍ക്ക് ചെയ്ത മുറി”
അയാള്‍ വീണ്ടും ചോദിച്ചു.
"കു‌ടെ ആരും ഇല്ലേ..”
"ഉണ്ട്‌ അമ്മയുണ്ട്. വീട്ടിലൊന്ന് പോയതാ. ഇപ്പൊ എത്തും”
“വായിക്കാന്‍ പുസ്തകം വേണോ..? ഞാനും വായന ഉള്ളവനാ. കുട്ടി എതെല്ലാം പുസ്തകങ്ങള്‍ വായിച്ചിട്ടുണ്ട്”
"ഞാന്‍ ഒരുപാടൊന്നും ഇല്ല. എങ്കിലും എനികേറ്റവും ഇഷ്ട്ടം മാധവികുട്ടിയുടെ കഥകള്‍"
“എങ്കില്‍ വായന മുടക്കണ്ട. പൊയ്‌ക്കോളൂ, വല്ല ആവശ്യവും വേണമെന്നുണ്ടെങ്കില്‍ ഞാന്‍ ദേ അവിടെയുണ്ടാകും. എന്റെ മുറിയിലേക്ക് സ്വാഗതം”
പുഞ്ചിരിച് അയാള്‍ നടന്നകന്നു.

വരന്തയില്‍ നിന്ന് തന്റെ മുറിയിലേക്ക് കയറി കതകടച്ചു. ഇപ്പോള്‍ ഈ മുറി ഒരു കൊച്ച് സ്വര്‍ഗ്ഗം പോലെ തോന്നി. മേശക്ക് മുകളില്‍ കിടക്കുന്ന സിറിഞ്ചുകള്‍. വെളുത്ത പ്ലാസ്റ്റിക്ക് കവറുകളില്‍ ഭദ്രതയോടെ അവ തന്നിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങാന്‍ കാത്ത് കിടക്കുന്നു.
മേശയുടെ മൂലയില്‍ നിറച്ച് വെച്ച വെള്ളകുപ്പിയില്‍ നിന്നും ഒരുകവിള്‍ കുടിച്ച് ജാലകത്തിനടുത്തേക്ക് നീങ്ങി. കണ്ണുകള്‍ പുറത്തെ തിരക്കുള്ള അങ്ങാടിയിലേക്ക് നീണ്ടു. റോഡരികില്‍ വില്‍ക്കുന്ന പച്ചക്കറികള്‍ വാങ്ങാനുള്ള തിക്കും തിരക്കും. പാതയോരത്തിലൂടെ കുഞ്ഞുങ്ങളെയും ഒക്കത്തെടുത്ത്‌ നീങ്ങുന്ന അമ്മമാര്‍. ആകാഴ്ച മുമ്പ് കഴിഞ്ഞു പോയ ഓര്‍മകളിലേക്ക് വലിച്ചിഴച്ചു .

വിവാഹം കഴിഞ്ഞ് വര്‍ഷം ഒന്ന് നീങ്ങിയപ്പോള്‍ തന്നെ മുറുമുറുപ്പ് തുടങ്ങി. കുട്ടികള്‍ ഓടിക്കളിക്കാനില്ലാത്ത മുറ്റത്ത് കാറ്റില്‍ വീഴുന്ന പഴുത്ത ഇലകള്‍ നോക്കി രാജേട്ടന്‍ പറഞ്ഞു.
“ദേ.. ഇതുപോലെ ഞാനും നീയും ഒരിക്കല്‍ വീഴുമ്പോള്‍...”
പറഞ്ഞ് തീരും മുമ്പ് ഞാന്‍ അദ്ധേഹത്തിന്റെ വായ പൊത്തുമായിരുന്നു. ചുംബനങ്ങളും സന്തോഷങ്ങളും വര്‍ഷിച്ച് നടന്നാല്‍ എന്ത് നേട്ടം. എന്നായിരുന്നു രാജേട്ടന്റെ രണ്ടാം വര്‍ഷത്തെ ചോദ്യം. പിന്നീട് ആറുമാസം കഴിഞ്ഞാണ് അമ്മയാകാനുള്ള സ്ഥാനം രോഗം കീഴടക്കിയത്.
ഡോക്ടര്‍ അരുമയോടെ അതിന് പേര്‌ പറഞ്ഞു.
"കാന്‍സര്‍”
എനിക്ക് പിറക്കേണ്ട കുഞ്ഞുമോന്‍റെ സ്ഥാനത്തിരുന്ന മഹാ വ്യാധി വേരോടെ പിഴുതെറിയുമ്പോള്‍ അമ്മയാകാനുള്ള എന്റെ ഗര്‍ഭപാത്രവും ഓര്‍മകളുടെ പട്ടികയില്‍ സ്ഥാനം പിടിച്ച് കഴിഞ്ഞിരുന്നു. കരഞ്ഞ് കലങ്ങിയ മിഴികള്‍ കണ്ട് നിന്നവര്‍ ആശ്വാസ വാക്കുകള്‍ ചൊരിഞ്ഞു. പിന്നീട് കാലം എനിക്ക് നഷ്ട്ടമാക്കിയത് രാജേട്ടനെ ആയിരുന്നു. കണ്ണുകള്‍ ഇപ്പോള്‍ നിറഞ്ഞ് ഒഴുകാറില്ല. ഞാന്‍ പുസ്തകങ്ങളുടെ കൂട്ടുകാരിയായി മാറി കഴിഞ്ഞു.

ഓര്‍മകളെ തള്ളിവിട്ടുകൊണ്ട് ആരോ വാതിലില്‍ മുട്ടി.
പതിയെ ജാലക കാഴ്ച്ചകള്‍ക്ക് വിട പറഞ്ഞ് വാതിലിന്റെ അടുത്തേക്ക് നടന്ന് താഴ് തുറന്നു.
അയാള്‍ തന്നെ..
നീല ഷര്‍ട്ടിട്ട, ചുവന്ന മാര്‍ക്ക് ചെയ്ത മുറിയിലേ അദ്ദേഹം.
"ദേ.. കുറച്ചു പുസ്തകങ്ങളാ. വായിച്ചിട്ട് തന്നാല്‍ മതി. വായന മരിക്കരുതല്ലോ..! ഞാന്‍ വായിച്ച് തീര്‍ന്ന പുസ്തകങ്ങളാ”
നിറഞ്ഞ പുഞ്ചിരിയോടെ പുസ്തകങ്ങള്‍ കയ്യില്‍ വാങ്ങി.
"ഇനി വല്ല ആവശ്യവും ഉണ്ടെങ്കില്‍ എന്റെ മുറി ഇവിടെ തന്നേയാ. ദാ.. ആ വലത്ത് വശത്തെ ചുവന്ന മാര്‍ക്ക് ചെയ്ത മുറി. അങ്ങോട്ട് വന്നാല്‍ മതി. ഞാന്‍ അവിടെയുണ്ട്”
അതും പറഞ്ഞ് അയാള്‍ നടന്ന് നീങ്ങി.
“ചുവന്ന മാര്‍ക്ക് ചെയ്ത മുറി” മനസ്സില്‍ തട്ടിയ വാക്കുകള്‍. എന്താണ് അയാള്‍ക്ക്‌ അസുഖം എന്ന് ചോദിച്ചില്ല അമ്മയുണ്ടെങ്കില്‍ എല്ലാം ചോദിച്ചറിയും എനിക്ക് അതിഷ്ട്ടമല്ലതാനും. എന്തായാലും അയാള്‍ക്ക്‌ വലിയ അസുഖങ്ങളൊന്നും ഇല്ലെന്ന്‌ തോന്നുന്നു. മനസ്സിനെ അങ്ങിനെ ധരിപ്പിച്ച് തിരിഞ്ഞ് കട്ടിലില്‍ ഇരുന്നു. സമയം നീങ്ങി. പുറത്ത് പള്ളിയില്‍ നിന്നും ബാങ്ക് വിളി ഉയര്‍ന്നു. ഇപ്പോള്‍ ജാലകത്തിലൂടെ ചുവന്ന കവിളുള്ള ആകാശത്തെ കാണാം. നിരത്തിലൂടെ ചീറിപ്പായുന്ന വാഹനങ്ങള്‍.

ഒരാഴ്ചത്തെ ഇന്‍ക്ഷന്‍ കഴിഞ്ഞാല്‍ ഇവിടം വിടണം. ഇനിയുള്ള ആറുമാസം സ്വസ്ഥമാണ്.
മുമ്പ് ഓപറേഷന്‍ ചെയ്‌ത് നീക്കിയ രോഗം വീണ്ടും വരാതിരിക്കാനുള്ള മുന്‍കരുതലാണ് ഇതെല്ലാം.
എന്തിന്.. ആര്‍ക്കു വേണ്ടി.. എന്ന് അമ്മയോട് പല തവണ ചോദിച്ചതാണ്..  നിറയുന്ന അമ്മയുടെ കണ്ണുകള്‍ കാണാന്‍ വയ്യ. അതുകൊണ്ട് മാത്രം എല്ലാം സമ്മതിക്കുന്നു ..

ഓര്‍മ്മകള്‍ക്ക് വീണ്ടും വിരാമമിട്ട് വാതിലില്‍ വീണ്ടും മുട്ട്.
അമ്മ.
“കിടന്നില്ലേ നീ...”
“ഇല്ല.. അമ്മ എന്തെ ഇത്ര വൈകിയെ”
“ഞാന്‍ വന്നിട്ട് കുറച്ച് നേരമായി മോളെ. ദാ.. ആ വലത്ത് വശത്തെ ആ ചുവന്ന മാര്‍ക്ക് ചെയ്ത മുറി, അവിടെ ഒരാള്‍ക്ക്‌ എന്തോ അസുഖം കൂടിയെന്ന് തോന്നുന്നു. പെട്ടന്നു സ്‌ട്രെച്ചറില്‍ കൊണ്ട് പോകുന്നത് കണ്ട് നോക്കി നിന്നതാ..”
"ചുവന്ന മാര്‍ക്ക് ചെയ്ത മുറി" കേട്ടതും മനസ്സില്‍ നീല ഷര്‍ട്ട് ധരിച്ച അയാളുടെ മുഖം തെളിഞ്ഞു.
അപ്പോഴാണ്‌ അമ്മയുടെ വാക്കുകള്‍ വീണ്ടും വന്നത് .
“ജീവിതത്തിലേക്ക് അയാള്‍ക്ക് ഇനി തിരിച്ച് വരാന്‍ കഴിയില്ലത്രേ.!  മൂന്നുമാസമായി ചികിത്സ. ഇന്ന് ഡോക്ടര്‍ അയാളോട് പറഞ്ഞതാ ഇഷ്ട്ടംപോലെ പുറത്തൊക്കെയോന്ന്‍ നടന്ന് വരാന്‍”
അയാള്‍ക്കെന്താമ്മേ രോഗം....?”
"രക്തത്തില്‍ ക്യാന്‍സര്‍..!”

അമ്മയുടെ ചുണ്ടുകളില്‍ നിന്നുതിര്‍ന്ന വലിയ വാക്ക് ഹൃദയത്തെ കുത്തി കീറി. ധൃതിയില്‍ വാതിലിനടുത്ത് ചെന്ന് പുറത്തേക്ക് എത്തിനോക്കി. വരാന്തയുടെ അങ്ങേ അറ്റത്തേക്ക് നോക്കുമ്പോള്‍ ചുവന്ന മാര്‍ക്ക് ചെയ്ത മുറിയുടെ വാതില്‍ തുറന്ന് കിടന്നു.
തിരിച്ചു കട്ടിലില്‍ വന്നിരിക്കുമ്പോള്‍ അയാള്‍ തന്ന പുസ്തകത്തിലേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു. നാല് പുസ്തകത്തില്‍ ഒന്നില്‍ ചുവന്ന വലിയ അക്ഷരത്തില്‍ എഴുതിയത് വായിച്ചു.
‘ക്യാന്‍സര്‍ രോഗവും പ്രധിവിധികളും‘
കണ്ണുകളില്‍ അറിയാതെ നനവ്‌ പടര്‍ന്നു.
എങ്കിലും വീണ്ടും പുഞ്ചിരിയോടെ എന്‍റെ മുന്നില്‍ പുസ്തകങ്ങളുമായി വരുന്ന അയാളേയും കാത്ത് ഞാന്‍ കട്ടിലില്‍ കിടന്നു.