വാടാ മലരുകള്‍

അന്നൊരു ശനിയാഴ്ചയായിരുന്നു. വരാന്തയിലെ ചാരുകസേരയിലിരുന്ന്‍ മുറ്റത്ത് വീഴുന്ന മഴത്തുള്ളികളിലേക്ക് നോക്കി. നിലത്ത്‌ പതിച്ച മഴത്തുള്ളികള്‍ കുഞ്ഞ് അരുവിയെ പോലെ സിമന്റ് പാകിയ ചാലിലൂടെ ഒലിച്ച് താഴേക്ക്‌ പോകുന്നു. വലതു വശത്തെ നിലത്ത് പടുത്തുണ്ടാക്കിയ ടാങ്കില്‍ നിന്നും തുള്ളി മറിയുന്ന ആഫ്രിക്കന്‍ മത്സ്യങ്ങള്‍. മഴത്തുള്ളിയുടെ ശക്തിയില്‍ കൊഴിഞ്ഞു വീഴുന്ന മാമ്പൂക്കള്‍. കാഴ്ചകള്‍ മനോഹരം തന്നെയാണ്. പ്രവാസം വിട്ട് നാട്ടിലെത്തിയ തനിക്ക് കിട്ടിയ സന്തോഷമുള്ള കാഴ്ച.

ഏകാന്തതയെ തള്ളി തെറിപ്പിച്ച് ഉമ്മാന്റെ വിളി.
"ഇമ്മൂ നീ ഇന്നെവിടേക്കും പോകുന്നില്ലേ... ബന്ധുക്കളുടെ വീട്ടിലൊക്കെ ഒന്ന് പോയി വന്നുടെ മോളെ"..
'പോകാം മഴ തോരട്ടെ ഉമ്മാ.'..
കയ്യിലുള്ള പുസ്തകത്തില്‍ കുത്തിക്കുറിക്കുന്ന അക്ഷരങ്ങളില്‍ മഴയുടെ കുളിര് പടര്‍ന്നു. ഇടക്ക് ശക്തിയോടെ കാറ്റ് വീശുമ്പോള്‍ ഉമ്മ പറഞ്ഞു
“ഇന്നിനി വൈലത്തൂര്‍ പോക്ക് നടക്കില്ല അല്പം ദൂരെയല്ലെ.....”
"ഇല്ല ഉമ്മാ, യാത്രയൊക്കെ നാളെയാവട്ടെ. ഞാന്‍ മഴ ഒന്ന് ആസ്വദിക്കട്ടെ.."
“നിന്റെ ഒരു മഴക്കൊതി. ഇവിടുള്ളോര്‍ക്ക് മഴകണ്ട് മടുത്തു. മഴ ആയതോണ്ട് ഇന്നിനി മീന്‍കാരനും വരൂല്ല”
“ആരാ ഇപ്പൊ മീന്‍കാരന്‍ ഉമ്മാ.... നമ്മുടെ പഴേ അന്ത്രു തന്നെയാണോ..”
"അല്ല. അവനൊക്കെ ഗള്‍ഫിലേക്ക് പോയീലെ. ഇപ്പൊ ഓന്‍ ദുബായിലാ.”
“അയാള്‍ക്കിപ്പോഴും കൊന്ത്രം പല്ലുണ്ടോമ്മാ” പുഞ്ചിരിയോടെ ചോദിച്ചു.
“ല്യാണ്ടേ. പോകുവോളം ണ്ട്. അതിനിപ്പോ ന്താ ഓന്റെ കെട്ട്യോള് നല്ല മൊഞ്ചത്തിയാ. ഓളെ ബപ്പയാ ഓനെ അക്കര കടത്തിയത്. ഇപ്പൊ ഓന്റെ വീടും പത്രാസും നീ കാണണം”
ഉമ്മയുടെ മുഖത്തേക്ക് അതിശയത്തോടെ നോക്കുമ്പോള്‍ കയ്യിലെ പുസ്തകത്താളുകള്‍ മറിഞ്ഞു.

മറിഞ്ഞു കിടന്ന പേജില്‍ ആകാംക്ഷയോടെ കണ്ണുകളോടിച്ചു.
ഇത് കണ്ട ഉമ്മ പറഞ്ഞു.
“കാലം കൊറേ പഴകിയ പുസ്തകല്ലേ അത്. അതിന്റെ പേജോക്കെ ചീത്തയായിക്കാണും”
“അതല്ല ഉമ്മാ.. ഇങ്ങോട്ട് നോക്ക് ഒരു മയില്‍ പീലി പെറ്റ് പെരുകാന്‍ വെച്ചത്”
ഉമ്മയുടെ കണ്ണുകള്‍ മയില്‍ പീലിയെ നോക്കി. ഏഴ് വര്‍ഷം പഴക്കമുണ്ട് അതിന്‌.

സ്കൂളില്‍ പഠിച്ചിരുന്ന കാലം പ്രിയപ്പെട്ട കൂട്ടുകാരന്‍ സമ്മാനിച്ചത്‌. ഓര്‍മകളുടെ പടവുകളില്‍ താഴേക്കുള്ള വഴി കാണിച്ചു അവന്റെ ഓര്‍മ്മകള്‍ നിന്നു.
വൈകുന്നേരം സ്ക്കൂള്‍ കഴിഞ്ഞ് വന്ന് ഉസ്മാനിക്കാന്റെ പറമ്പിലെ ജാതി മരത്തിന് ചുവട്ടില്‍ അവനെ കാത്ത് നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ അതിലെ കടന്ന്പോയ അക്കരത്തെ സൈനബതാത്താന്റെ കളിയാക്കല്‍
"ഉം.. പ്രായം പൊട്ടുന്നതാണെന്ന് ഒര്‍മ വേണം. പിന്നേ മയില്‍ പീലിയും കൊടച്ചക്ക്രോം ഒന്നും കൂട്ടിന് ഉണ്ടാകൂല"
ഇത് കേട്ട്‌ നില്‍ക്കാന്‍ കഴിയാതെ സൈനബതാത്താനെ കൊഞ്ഞനം കുത്തുമ്പോള്‍ വഴിയിലൂടെ ‘മീനു മീനേ..’ എന്ന് ഓരിയിടുന്ന അന്ത്രു. കൊന്ത്രം പല്ല് പുറത്ത് കാട്ടി അന്ത്രു ചിരിക്കുമ്പോള്‍ ഞാനെന്റെ പല്ലുകള്‍ ചുണ്ടുകളാല്‍ ആവരണം ചെയ്തു.

ജാതിക്കാ മരം കനികളാല്‍ സമ്പുഷ്ട്ടം. പറിച്ചെടുക്കാന്‍ കഴിയാത്ത പരാതി അവന്‍ തീര്‍ത്തു തരും. നല്ല ഇളയ ഒരെണ്ണം പൊട്ടിച്ചുതന്നത് കടിച്ച് തിന്നുമ്പോള്‍ പേടിച്ച്‌ ചുറ്റും നോക്കി. സൈനബതാത്താന്റെ കെട്ടിയോന്‍ കോയാക്ക ഉസ്മാനിക്കാന്‍ന്റെ പറമ്പിലെ ജോലിക്കാരനാണ്. ജാതിക്ക പൊട്ടിച്ചെടുക്കുന്നത്‌ കണ്ടാല്‍ അയാള്‍ വിളിച്ചു കൂവും.
"ആരാത്"
കോയക്കാന്റെ ശബ്ദം കേള്‍ക്കേണ്ട താമസം നീണ്ട കൂസന്‍ താടി കൈകൊണ്ട് ഉഴിഞ്ഞ്‌ ഉസ്മാനിക്ക എത്തും
“ആരാടാ.. ന്റെ തൊടീല് ജാതിക്ക പൊട്ടിക്കുന്നത്”

കോങ്കണ്ണന്‍ ഉസ്മാനിക്ക വടക്കോട്ട്‌ നോക്കിയാല്‍ തെക്കോട്ടാണ് കണ്ണ്. കാണുന്നിടമെല്ലാം തട്ടം കൊണ്ട് മറച്ചാലും അയാളുടെ കണ്ണിന് ദിശ തെറ്റി എവിടൊക്കയോ എത്തിപ്പെടുന്ന പോലെ. പിന്നെ നില്‍ക്കില്ല, സ്ഥലം വിടും. അവനും അയാളോട് ദേശ്യാ. ‘മൂരാച്ചി തന്ത’ അതാണ്‌ അയാള്‍ക്ക്‌ അവനിട്ട പേര്‌.
“തന്തേടെ കോന്തന്‍ കണ്ണ് കുത്തിപ്പൊട്ടിക്കണം”
അവന്‍ പറയുന്നത് കേട്ടാല്‍ ചിരിക്കാതിരിക്കുമോ.. ഞാന്‍ ചിരിച്ചതും അയാള്‍ക്ക്‌ കലി കയറി. കള്ളിമുണ്ടിന് പുറത്ത് ചാടി കിടക്കുന്ന വരയന്‍ ട്രൌസറും പൊക്കി അയാള്‍ ഓടി വരുന്നത് കണ്ട ഞങ്ങള്‍ മഞ്ഞള്‍ നട്ട വരമ്പുകളിലൂടെ ഓടി റോഡിലെത്തി. കിതക്കുന്ന എന്നെ കളിയാക്കാന്‍ അവന് നൂറ് നാവായിരുന്നു....

ഓര്‍മകളെ കൊന്നൊടുക്കി വീണ്ടും ഉമ്മാന്റെ വിളി
“ഉമ്മൂ, നീയാ ബിജ്ജുട്ടിമ്മാന്റെ അടുത്തൊന്ന് പോയ്ക്കോ അവര് വയ്യാണ്ട് കിടക്കാണ്”
പാവം ബിജ്ജുട്ടിമ്മ. ചെറുപ്പത്തില്‍ പെരുന്നാളിന് മൈലാഞ്ചി അരച്ച് തന്നത് ഓര്‍ത്ത് പോയി.
ഉപ്പാന്റെ ചാരുകസേര വിട്ടെണീറ്റ് ഓട്ടിന്‍ പുറത്ത് നിന്നും വീഴുന്ന മഴ നുലുകള്‍ കൈകള്‍ കൊണ്ട് തടഞ്ഞു.
ഉമ്മ വീണ്ടും വിളിച്ച് പറഞ്ഞു.
"നമ്മള്‍ പോകല്ലേ ഉമ്മൂ .."
“പോകാം ഉമ്മാ മഴ തോരട്ടെ”

പറഞ്ഞ് തീര്‍ന്നപ്പോള്‍ ഗൈറ്റിന് പുറത്ത് ഒരു വെളുത്ത മാരുതി കാര്‍ വന്ന്‍ നിന്നു.
“വിരുന്നുകാര്‍ ആരോ വരുന്നു. ഗൈറ്റ് അടച്ചിട്ടിരിക്കുകയാണല്ലോ ഉമ്മൂ..”
ഉമ്മ കുടയും ചൂടി മുറ്റത്തിറങ്ങി ഗൈറ്റ് തുറന്നു.
പതിയെ കാര്‍ അകത്തേക്ക് കടന്നു. അല്‍പം കഴിഞ്ഞ് മുന്‍ വശത്തെ ഗ്ലാസ് താഴ്ന്നു.
അതെ അവന്‍ തന്നെ. എന്റെ കണ്ണുകളില്‍ ആ രൂപം തിളങ്ങി. വിദേശത്തിരുന്ന് പ്രവാസം നൊമ്പരപ്പെടുത്തുമ്പോള്‍ സ്നേഹത്തിന്റെ ചെറു കുളിരോടെ സൌഹൃദവുമായി പറന്നെത്തുന്ന സ്നേഹിതന്‍. അവന്റെ അടുത്തേക്ക് ഞാന്‍ എത്തും മുമ്പ് അവന്‍ എന്നെ തേടി ഇങ്ങെത്തിയതാണ്. സന്തോഷം കൊണ്ട് ഞാന്‍ കണ്ണുകള്‍ അടക്കാതെ നിന്നു.
മഴ വീണ്ടും ശക്തിയോടെ പെയ്തിറങ്ങി. ടാങ്കിലെ മീനുകള്‍ എന്റെ സന്തോഷത്തിനോപ്പം തുള്ളിക്കൊണ്ടിരുന്നു. വരാന്തയിലേക്ക്‌ കയറുമ്പോള്‍ അവന്‍ ഉമ്മയെ നീട്ടി വിളിച്ചു.
"ഉമ്മാ.... എന്തൊക്കെയാ വിശേഷം”
ഇതുകേട്ട ഉമ്മയുടെ നിറഞ്ഞ പുഞ്ചിരി കണ്ട് ഞാന്‍ അമ്പരന്നു. അപ്പോഴാണ്‌ ഉമ്മ പറഞ്ഞത്
“നീ വരും മുമ്പേ അവന്‍ എന്റെ മകനെ പോലെ ആയിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു ഉമ്മൂ”
ഞാന്‍ സന്തോഷത്തോടെ അവനോട് കുശലങ്ങള്‍ ചോദിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.
മഴ അതിന്റെ എല്ലാ ശക്തിയോടും പെയ്തു തുടങ്ങി.